சீரடி சாயி பாபா (செப்டம்பர் 28, 1838.^[2] – 15 அக்டோபர் 1918), ஒரு இந்திய ஆன்மீக குரு மற்றும் பக்கிரி ஆவார். அவர் ஒரு துறவியாகக் கருதப்படுகிறார். அவரது வாழ்நாளுக்குப் பிறகு இந்து மற்றும் முஸ்லீம் பக்தர்களால் போற்றப்படுகிறார் . அவரது வாழ்க்கையின்படி, சாயி பாபா “தன்னை உணர்ந்துகொள்வதன்” முக்கியத்துவத்தை போதித்தார் மற்றும் “அழிந்துபோகும் பொருட்களின் மீதான அன்பை” விமர்சித்தார். அவரது போதனைகள் அன்பு, மன்னிப்பு, பிறருக்கு உதவுதல், தொண்டு, மனநிறைவு, உள் அமைதி மற்றும் கடவுள் மற்றும் குரு பக்தி ஆகியவற்றின் தார்மீக நெறிமுறையில் கவனம் செலுத்துகின்றன.

சாயி பாபா மதம் அல்லது ஜாதி அடிப்படையிலான பாகுபாட்டைக் கண்டித்தார். அவருக்கு இந்து மற்றும் முஸ்லீம் பின்பற்றுபவர்கள் இருந்தனர், ஆனால் அவரது சொந்த மத இணைப்புகளை அழுத்தியபோது, அவர் தன்னை ஒருவருடன் அடையாளம் காண மற்றவரை விலக்க மறுத்தார்.^[3] அவரது போதனைகள் இந்து மதம் மற்றும் இஸ்லாத்தின் கூறுகளை ஒன்றிணைத்தன. அவர் வாழ்ந்த மசூதிக்கு துவாரகாமாயி என்ற இந்து பெயரைக் கொடுத்தார்.^[4] இந்து மற்றும் முஸ்லீம் சடங்குகளை நடைமுறைப்படுத்தினார், மேலும் இரு மரபுகளிலிருந்தும் உருவான வார்த்தைகள் மற்றும் உருவங்களைப் பயன்படுத்தி கற்பித்தார். ஸ்ரீ சாய் சத்சரிதத்தின் படி, அவரது இந்து பக்தர்கள் அவரை இந்து கடவுளான தத்தாத்ரேயாவின் அவதாரம் என்று நம்பினர்.^[5][6]

சுயசரிதை[தொகு]

சீரடி சாயி பாபாவைப் பற்றிய பெரும்பாலான தகவல்கள் மராத்தியில் 1922 இல் ஹேமட்பந்த் (அன்னாசாகேப் தபோல்கர் / கோவிந்த் ரகுநாத் என்றும் அழைக்கப்படுபவர்) என்ற சீடரால் எழுதப்பட்ட ஸ்ரீ சாய் சத்சரித்ரா என்ற புத்தகத்திலிருந்து பெறப்பட்டவை.^[7] இந்நூல் பல்வேறு சீடர்களின் கணக்குகள் மற்றும் 1910 முதல் ஹேமத்பந்தின் தனிப்பட்ட அவதானிப்புகளின் அடிப்படையில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. மற்றொரு பக்தரான ஸ்ரீ நரசிம்ம ஸ்வாமி, சாய்பாபாவின் வாழ்க்கை என்ற புத்தகத்தை எழுதினார்.^[8]

பிறப்பு[தொகு]

சீரடி சாயி பாபாவின் பிறந்த இடம் மற்றும் பிறந்த தேதி தெரியவில்லை. பிறந்த இடம் தொடர்பாக பல கூற்றுகள் உள்ளன ஆனால் ஸ்ரீ சாய் சத் சரித்திரத்தின் நான்காவது அத்யாயி குறிப்பிடுகிறது, “சாயி பாபாவின் பெற்றோர், பிறப்பு அல்லது பிறந்த இடம் யாருக்கும் தெரியாது. பல கேள்விகள் பாபாவிடம் இந்த பொருட்கள் குறித்து கேட்கப்பட்டன, ஆனால் திருப்திகரமான பதில் அல்லது தகவல் இன்னும் கிடைக்கவில்லை.”^[9] பாபாவின் பெற்றோர் மற்றும் பூர்வீகம் பற்றி கேட்டபோது, தகவல் முக்கியமற்றது என்று உறுதியான பதில்களை கொடுக்க தயங்கினார்.

ஒரு கூற்றின் படி இந்த கதை கூறப்படுகிறது: மராட்டிய மாநிலம் பாத்ரி கிராமத்தில் கங்கா பாவத்யா – தேவகிரியம்மா என்ற தம்பதி வசித்து வந்தனர். தீவிர சிவ பக்தர்களான அவர்களுக்கு திருமணமாகி நீண்ட நாட்களாகியும் குழந்தை இல்லை. ஒரு நாள் இரவு பலத்த மழை பெய்ததால் ஆற்றில் வெள்ளம் கரைபுரண்டோடியது. படகோட்டியான கங்கா பாவத்யா, தன் படகை பத்திரப்படுத்த ஆற்றங்கரைக்கு சென்று விட்டார். வீட்டில் தேவகிரியம்மா மட்டும் இருந்தார். அப்போது, வயதான ஒருவர் வந்து கதவை தட்டினார். தேவகிரியம்மா கதவைத் திறந்து “என்ன வேண்டும்” என்று கேட்டார். அதற்கு அந்த முதியவர், “மழை அதிகம் பெய்வதால் இன்றிரவு மட்டும் இங்கு தங்கிக் கொள்கிறேன்” என்றார். “சரி” என்று கூறிய தேவகிரியம்மா திண்ணையில் அவரை படுத்துக் கொள்ள அனுமதித்தார்.

சிறிது நேரம் கழித்து மீண்டும் கதவைத்தட்டி தேவகிரியம்மாவை எழுப்பிய அந்த முதியவர், “பசிக்கிறது, சாப்பிட ஏதாவது தாருங்கள்” என்றார். உடனே அவருக்கு தேவகிரியம்மா சாப்பாடு கொடுத்தார். சிறிது நேரம் கழித்து மீண்டும் கதவைத் தட்டிய அந்த முதியவர், “எனக்கு கால்கள் வலிக்கிறது. சற்று பிடித்து விடு” என்றார். இதைக் கேட்டதும் தேவகிரியம்மா அவருக்கு கால் பிடித்து விட வருவார்களா என்று தேடிப்பார்த்தார். யாரும் கிடைக்கவில்லை, அடுத்து என்ன செய்வது என்ற குழப்பத்தில் தேவகிரியம்மா தவித்துக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு பெண் “இந்த முதியவருக்கு நான் பணிவிடை செய்யட்டுமா” என்று கூறினார். மகிழ்ச்சி அடைந்த தேவகிரியம்மா, “சரி செய்யுங்கள்” என்று கூறிவிட்டு, வீட்டுக்குள் சென்று கதவைப் பூட்டிக் கொண்டார்.

வெளியில் இருந்த முதியவரும், பெண்ணும் உண்மையில் பரமசிவனும், பார்வதியும் ஆவார்கள். அவர்கள் இருவரும் தேவகிரியம்மாவின் குறையை தீர்க்க முடிவு செய்தனர். அவர்கள் மீண்டும் கதவைத் தட்டினார்கள். கதவைத் திறந்த தேவகிரியம்மாவுக்கு தன் கண்ணையே நம்பமுடியவில்லை. வெளியில் பரமசிவனும், பார்வதியும் காட்சி கொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர், மகிழ்ச்சியின் உச்சத்துக்கு சென்ற தேவகிரியம்மா இறைவன், இறைவி முன்பு விழுந்து வணங்கினார். அவரை ஆசீர்வதித்த இறைவன், “உனக்கு மூன்று குழந்தைகள் பிறக்கும், மூன்றாவது குழந்தையாக நானே உன் வயிற்றில் பிறப்பேன்” என்று ஆசி கூறி மறைந்தனர். தேவகிரியம்மாவுக்கு நடப்பது கனவு போல இருந்தது. கங்கா பாவத்யா வீடு திரும்பியதும் நடந்ததை கூறினார். ஆனால் கங்கா பாவத்யா அதை நம்பவில்லை. சில தினங்களில் தேவகிரியம்மா கர்ப்பமடைந்தார், முதலில் ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. ஓராண்டு கழித்து பெண் குழந்தை ஒன்றை தேவகிரியம்மா பெற்றெடுத்தார். மூன்றாவது முறை தேவகிரியம்மா கர்ப்பம் தரித்த போது கங்கா பாவத்யாவுக்கு ஈசன் மீது நம்பிக்கை ஏற்பட்டது.

தேவகிரியம்மாவுக்கு காட்சி கொடுத்த ஈசன் தனக்கும் காட்சி தர வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அவர் வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். தேவகிரியம்மா அவரைப்பின் தொடர்ந்தார். தம்பதியர் இருவரும் காடு – மேடுகளில் அலைந்து திரிந்தனர். நிறைமாத கர்ப்பிணியாக இருந்த தேவகிரியம்மாவுக்கு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. ஆனால் அதை கண்டு கொள்ளாமல் கங்கா பாவத்யா சென்று கொண்டிருந்தார். இதனால் தேவகிரியம்மா அந்த குழந்தையை அரசமர இலைகளில் சுற்றி காட்டுக்குள்ளேயே போட்டு விட்டு கணவரை பின் தொடர்ந்து சென்று விட்டார். முஸ்லிம் பக்கிரி ஒருவர் அந்த குழந்தையை கண்டெடுத்து மன்வாத் கிராமத்தில் உள்ள தன் வீட்டுக்கு கொண்டு சென்றார். அவர் பாபாவை 4 ஆண்டுகள் வளர்த்தார். பிறகு அவர் அந்த சிறுவனை வேங்குசாவிடம் ஒப்படைத்தார்.^[10]